คงแค่หนึ่งพึงตระหนักเมื่อรักขม
มีระทมตรมมอบดั่งปลอบขวัญ
เพียงสองทางวางไว้ให้ประจัญ
ไม่สุขสันต์ก็พลันเหงาเศร้าจาบัลย์
ชีวิตมีชีวารักใช่จักหาย
ตราบวางวายกายลับสิ้นดับขันธ์
คงต้องพบสบรักทักจำนรรจ์
ยากปิดกั้นผันหนีหลีกลี้ไกล
คงสุดท้ายหมายมั่นเป็นขวัญคู่
ได้เคียงอยู่ชู้รักจนตักษัย
ตามพรหมนั้นสรรค์สร้างท่านวางใจ
ผูกฤทัยให้ทั้งสองได้ครองกัน...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
