โอ้ลานใจให้อนาถเมื่อขาดคู่
เคยเคียงอยู่ชู้ชมต้องตรมเฉา
ทุกค่ำคื่นชื่นภิรมย์กลับซมเซา
ไม่เหลือเงาเฝ้าชะเง้อเพ้อรำพัน
ยามสายัณห์ตะวันดับลับแผ่นผา
เดือนดาราฟ้าระยับขับสีสัน
เพลานี้มีเราเรียงอยู่เคียงกัน
ไม่เปลี่ยนผันฉันนาฬิกาใจ
เปรียบเราสองคล้องแขนแม้นด้วยเข็ม
ทั้งสองเล่มเต็มดวงมานด้วยลานไข
พร้อมดวงจิตสนิทร่วมท่วมฤทัย
ขับสายใยให้เคลื่อนดุจเลื่อนลอย
นาฬิกาล้าแล้ว...นะแก้วพี่
ถึงเข็มมีฤดีเศร้าด้วยเหงาหงอย
ขาดแรงคู่อยู่ข้างอย่างเจ้ากลอย
เข็มใจพลอยน้อยจิตไม่คิดเดิน...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
