จันทร์มาปลอบ มอบขวัญ คนหวั่นรัก
มาทายทัก รักเหงา ที่เศร้าหนา
คงเป็นเพียง เส้นแบ่ง แห่งเวลา
อีกไม่ช้า คงเคลื่อน เลื่อนโคจร
จันทร์ยามนี้ ก็เศร้า เหงารู้ไหม
มิมีใคร มาเยือน เหมือนเลือนหลอน
จันทร์มืดมัว หมองหม่น ไร้คนอ้อน
มีแต่ใจ ตัดรอน จนอ่อนทรวง
จันทร์หมดแสง แรงล้า ฟ้าจึงหม่น
น้ำตาคน ไหลล้น จนจันทร์ห่วง
ขอเป็นเพื่อน นั่งเหงา ยามเขาลวง
ทุกข์ทั้งปวง มอบจันทร์ ในวันตรม
สักวันหนึ่ง พึงพบ ประสบรัก
ลืมทายทัก ผลักจันทร์ พลันขื่นขม
เธอกับเขา ร่วมเรียง เคียงภิรมย์
ทิ้งจันทร์จม พรมพร่า ฟ้าน้ำเงิน
"จันทร์เองยังเหงาอยู่เลย"
"ดิน"
รับคำปลอบที่เธอมอบสลักไว้
ปลุกปลอบใจในยามหม่นมิทนเขิน
หวังต่อไปใจคงไม่ไหวหวั่นเกิน
พร้อมเผชิญสิ่งหลงไหล..ที่ไกลตา
คงจะมีเพียงฉันที่หวั่นรัก
ศรเคยปักมักทะลวงให้ห่วงหา
พรหมลิขิตมักบิดเบือนเลื่อนเวลา
จันทร์กับฟ้า น้ำกับดิน ไม่สิ้นกัน
ขอขอบคุณในแสงอันแรงกล้า
ส่องจากฟ้าสู่ดินสร้างสิ่งฝัน
ทั่วผืนน้ำสะท้อนห้วงจากดวงจันทร์
ถึงวันนั้นฝันของฉันอาจมีเธอ
จะขอเก็บวันเวลาที่ดีไว้
ประดับใจเคียงคู่อยู่เสมอ
เผื่อสักวันฝันเป็นจริงไม่ละเมอ
ไม่ฝันเพ้อเพราะมีเธออยู่ร่วมเรียง
bluesky
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
