Re: ถ้าความผูกพันมันสิ้นไร้ . . . ฉันขออยู่อย่างคนไม่มีหัวใจเช่นกัน

(๖/๘/๕๔ เขียนในวันที่ฝนตกเธอกอดกระเป๋าให้รักษานิยายมีไออุ่นจากเธอ วิ่งไปที่โรงเลี้ยงช้างกินแก้วน้ำใส่น้ำซ้อนกันสองแก้วแล้วก็มีคนที่รู้สึกว่าถูกสเปครูปร่างหน้าตา แต่ยังไม่รู้ใจอยู่ แล้วยังมีคนที่คอยแอบมองมาสบตากันแว๊บๆทุกที ไม่รู้ปาฏิหาริย์หรือไร เจอกันในสถานที่หลบฝนกับหนังสือหนาหนึ่งเล่ม ๑๐๐๐ กว่าหน้า ก็ยืนอยู่นั่นแหละมีความอดทนดี แต่สุดท้ายเราก็ออกมาก่อน เมื่อฝนเริ่มหยุด ไปหาหมอเจอครูบาอาจารย์ก็ติดอ่างแถม ยังมีเพื่อนเจ้ากรรมโทรมาหาตอนเยี่ยมน้องเหมยที่เพิ่งเกิดเรียกว่ามารมือถือมาจองเวรจองกรรมกันเลยก็ได้กด*โทรมาให้เราเสียกะตังค์---บันทึกหนูจะเขียนแบบนี้แหละค่ะแปลกๆให้ตัวเองอ่านเข้าใจคนเดียว ฮ่าๆๆๆ รายละเอียดถ้าจะให้อธิบายก็ประมาณ ๕ หน้ากระดาษ A4 ติดนิสัยมาตั้งแต่เขียนบันทึกลงในปฏิทินแล้ว อย่าวันที่๒๑ ม.ค.๕๔ วิทยาสาสตร์ลานกว้างแจกขนม ไข่นกกระทาสีแดง ๒-๓ อร่อยเธอจับไหล่เรดีใจแจกปากกาเก็บตกพื้นหาย -- คนขั้นเทพเขียนบันทึกไม่มีใครแปลออกลอกมาจากปฏิทินเลยนะคะนี่ ฮ่าๆๆๆๆ)

--ชาชิน ชินชา--

ฉันรู้
ฉันอยู่ใกล้คนไร้หัวใจมันทรมาณ
แต่มันไม่มีทางเจือจานกับหัวใจที่ด้านให้หวั่นไหว
ฉันรู้ฉันยังเจ็บอยู่ทุกครั้งไป
เพราะไม่มีใคร
แทนที่เธอได้ อย่างไร อย่างไรก็ไม่มี
ขอเธอเปิดใจค้นหาคำตอบ
หัวใจของฉันมันบางบอบก็เพียงเท่านี้
เธอก็ไม่เคยหันมาสนใจไยดี
ฉันหน่ะหรือ
คือคนที่คุณบอกว่าใช่? อย่างไรจริง
โลกยังคงเปลี่ยน
หัวใจหมุนเวียน เปลี่ยนเช่นกันมันไม่หยุดนิ่ง
แต่ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริง~จริง
ทำไมเธอถึงยังไม่ทิ้ง
บางสิ่งที่เรียกคำว่าชาชินหรือ
ความด้านชาออกจากหัวใจเธอไปบ้างเลย

--