อันชีวิตมนุษย์ดุจเรือน้อย
ที่ล่องลอยธารามาอย่างหนัก
รอคืนวันเร่งรุดเพื่อหยุดพัก
พบคนรักปักมั่นในบั้นปลาย
กว่าจะถึงวันนี้ของชีวิต
ต้องลองผิดนอนแผ่พบแพ้พ่าย
ผิดเป็นครูสู้ต่อ,ท้อ,เดียวดาย
ยังไม่ตายผ่านพบประสบการณ์
บางครั้งคลื่นสงบได้พบรัก
สมานสมัครปักใจไม่ฟุ้งซ่าน
แต่บางครั้งคลื่นลมผสมมาร
เข้ารอนรานราวีทั้งปีเดือน
ความอดทนเป็นสิ่งที่ขมขื่น
กลั้นสะอื้นรอผลที่ชน,เฉือน
ความหวานชื่นสักวันคงมาเยือน
หวังให้เคลื่อนคลี่คลายกลายเป็นดี
ตั้งเป้าหมายชีวิตที่ขีดไว้
แล้วตรงไปให้ถึงบึ่งเต็มที่
ต้องผจญคลื่นลมตรมชีวี
มาวันนี้ชนะแล้วพบแก้วตา
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
