รุ่งอรุณยามเช้าเคล้าสายหมอก
หอมกลิ่นดอกมะลิวัลย์ประชันช่อ
ดั่งกลิ่นแก้มเนื้อนวลชวนพะนอ
เฝ้าถักทอไมตรีทวีคูณ
เสียงกาเหว่าแว่วร้องดังก้องป่า
อยู่บนคาคบไม้ใกล้แสงสูรย์
นกกะปูดตาแดงแฝงอาดูร
ขอเกื้อกูลอุ่นไอจากใจนาง
คิดถึงน้องเนื้อเย็นที่เร้นลับ
รอวันกลับรับขวัญตะวันสาง
เช้าวันนี้ไร้นวลพี่ครวญคราง
อย่าอำพรางลางเลือนเหมือนไม่เคย
“ไพร พนาวัลย์”
มัวแต่คร่ำครวญอยู่นั่นแล้ว โดนเจ้าวิ แซงจ้อย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
