ระบายบ้างบางตอน ด้วยกลอนเหงา
ยามโศกเศร้า กำหนด บทเมินหมาง
ให้อักษร ช่วยซับ กับรักจาง
บนเส้นทาง ยามที่ ฤดีครวญ
ได้ปลดปล่อย ถ้อยคำ ลำนำฝืน
คลายความขื่น ขมใจ คราวไห้หวน
ไล่อารมณ์ ตรมท้อ ที่ก่อกวน
เมื่อรักรวน ด้วยเล่ห์ เพทุบาย
ดีกว่าที่ เก็บกด ไม่ปลดปล่อย
จนเป็นรอย ระกำ ทำเสียหาย
ล้างความขม ตรมแต้ม ให้แจ่มพราย
ไม่ต้องอาย สายตา ใครมามอง
ให้อักษร ช่วยชี้ ฤดีหม่น
ลบลอยคน ทำเราต้องเศร้าหมอง
อักษรา พาชื่น ระรื่นปอง
ช่วยประคอง ยามที่ ไม่มีใคร.....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
