สุดปลายฟ้าหาใครฤาได้พบ
เพื่อช่วยลบจบเหงาเศร้าหมดสิ้น
ดูมืดมัวหัวใจไร้ชีวิน
เป็นอาจิณเช้าค่ำพร่ำรำพึง
หลับตาลงคราใดใจยะเยือก
ปริ่มตาเปลือกเปียกชื้นสะอื้นถึง
ไร้คนหวงห่วงหามาคำนึง
ไร้คนใดไหนซึ่งคิดถึงเรา
เพียงเดียวดายกายใจในสำนึก
ความรู้สึกเหว่ว้าพาหงอยเหงา
ความเงียบงันบันดาลผสานเงา
ความซึมเศร้าแทรกซ้อนซ่อนอาการ
เหมือนเป็นดั่งชีวิตมิตรความโศก
อาภัพโชคหมดสิทธิ์พิชิตหวาน
หนึ่งคนมีที่ไหนได้พบพาน
พบแต่ความร้าวรานแทบวางวาย
อยู่เพื่อรอรับสิทธิ์ลิขิตฟ้า
อยู่เพื่อรอเวลากำหนดหมาย
อยู่เพื่อรอปล่อยวางเรือนร่างกาย
อยู่เพื่อรอวันตายลาลับไป
แสนเดียวดายปลายฝันชีวันวาด
สิ้นนี้ชาติเดียวดายจะหายไหม
หากเกิดอีกหลีกเร้นเช่นดั่งใจ
เป็นคนใหม่ได้โชค..พ้นโศกคน.
"กานต์ฑิตา"
๓ สิงหาคม ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
