ถ้าหากความขมขื่นสะอื้นไห้
เปรียบดังก้อนหินใหญ่ถ่วงใจฉัน
จะไปถึงลำโขงที่โค้ง,ชัน
แล้วโยนมันลงไปให้ลับตา
อยากเอาความขมขื่นลงใส่ขวด
แล้วนั่งดวดสะใจคนไร้ค่า
ใส่น้ำแข็งผลุบโผล่พร้อมโซดา
รินลงมา รินลงมา ข้าจะกิน
จะกินเหล้าเผากลุ้มที่สุมอก
น้ำตาตกภายในยังไม่สิ้น
อยากจะกลั่นน้ำใจที่ไหลริน
ลืมยุพินริมโขงที่โค้งไกล
โอ้แม่โขงน้ำไหลช่างไกลนัก
ข้าอกหักรักขมระทมไหม้
เอาใส่ขวดขมขื่นบนผืนใจ
ผสมไปแล้วดื่มเพื่อลืมเธอ
“ไพร พนาวัลย์”
ดื่มในกลอนเท่านั้น ตัวจริง หยุดเหล้าเข้าพรรษา รักษาอกหัก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
