โอ้ ขวัญเอย ขวัญมาอย่าไปไหน?
อย่าลอยไปไกลตารีบมาสิง
ตึกสูงใหญ่เสียจังน่าชังชิง
เดี๋ยวก็ดิ่งพสุธาลงมาตาย
ความโมโหโกรธาจะพาเศร้า
คิดจะเอาชีวิตที่จิตหมาย
เจ้าผึ้งน้อยน่ารักจักเอียงอาย
“ตูละหน่าย อยากหอม ไม่ยอมดู เล้ย...”
“ไพร พนาวัลย์”
โอ๋โอ๋โอ๋น้องหนามเตยอย่าโมโห
ผึ้งหิวโซตัวนั้นคงอดสู
หลังทำร้ายน้องแล้วเสร็จสิตู
เพราะเหล็กในนั้นคู่ดวงชีวา
แล้วดั้งน้องบวมเป่งหรือยังแหมบ
มันคงแสบเป็นรสเจ็บหนักหนา
เจ้าผึ้งน้อยถึงกับม้วยมรณา
แต่เตยล่ะหายแล้วหนาสวยเหมือนเดิม...