ในมุมหนึ่งรำพึงเศร้าเคล้าไอกรุ่น
ชื่นละมุนอุ่นจิบทิพยเสมือน
เคยเคียงข้างพร่างพราวใต้ดาวเดือน
ค่ำนี้เตือนเหมือนก่อนได้ย้อนคืน
โอ้ทุกอย่างต่างเพียงคนเคียงใกล้
แสนเสียดายสายสวาทไม่อาจฝืน
เธอร้างไกลใจช้ำต้องจำกลืน
กลั้นสะอื้นรื้นน้ำตาที่บ่านอง
ที่คอยมอบปลอบประโลมแทนโฉมฉาย
ชิดแนบกายชายเสมือนแทนเพื่อนผอง
กลิ่นละมุนกรุ่นละไมสมใจปอง
รื่นลำยองฟองแพรกาแฟดำ...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
