รอรับคำร่ำโรยที่โปรยเห็น
กระซ่านเซ็นเป็นฝนบนมือสอง
กระจัดกระจายสายชลที่ล้นนอง
หยาดละอองรองรับซึมซับใจ
ช่างอบอุ่นกรุ่นนักไม่ยักหนาว
ซ่านผะผ่าวราวแอบแนบไฉน
เคียงเนื้อนวลอวลอาบซาบทรวงใน
ละมุนละไมไหนอื่นจะชื่นเคียง
อยากเอ่ยให้ได้รู้แม้นอยู่ไหน
ฝนน้ำใจไม่สิ้นได้ยินเสียง
เหมือนลำนำคำน้อยที่ร้อยเรียง
ผ่านสำเนียงเพียงแผ่วแจ้วแจ้วมา...
" บูรพ์ "
ส่งลำนำคำหวานผ่านสายฝน
ฝากถึงคนอยู่ไกลเฝ้าใฝ่หา
สายฝนหล่นปนซับกับน้ำตา
ละอองซ่ากระเซ็นซัด..กระจัดกระจาย
ดั่งห้วงใจแหลกร้าวคราวรับรู้
เขามีคู่เคียงใกล้รักไม่หน่าย
ฉันแค่เศษ..ส่วนเกินให้เขินอาย
จะมั่นหมาย..มิควร..จำด่วนลา
"ประภาคาร"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
