อิฉันนั่งข้างหน้าต่างอย่างเหงาเหงา
มองเห็นเงาฝนปรายเป็นสายหม่น
บางครั้งร่วงเผาะเผาะเพราะลมบน
พาเม็ดฝนพรูพร่างลงข้างรั้ว
มะลิวัลย์พันยอดทอดกิ่งหลบ
ตั้งแต่พลบหนีหน้ายามฟ้าหลัว
แผ่นฟ้าเคยอำไพผ่อง..กลับหมองมัว
ฉาบทาทั่วดูสีเทาคล้ายเขม่าฟืน
ลมกรรโชกเป็นช่วงเหมือนทวงถาม
อยากรู้ความเป็นไปในถิ่นอื่น
คนอีกฟากฝั่งฟ้า..ว่าหยัดยืน
หรือสะอื้นหม่นไหม้ในวันนี้
อิฉันจ้องใบไม้ร่วงที่ควงหล่น
คิดถึงคนรู้ใจ..อยู่ไหนนี่
ขับลำนำคำหวานผ่านราตรี
ถึงคนดีหรือไม่...ยังไม่รู้
"ประภาคาร"
07/31/2012
เม็ดฝนหล่น โปรยปราย เป็นสายน้ำ
ความชุ่มฉ่ำ แผ่ทั่ว ตัวของหนู
หลากพืชพันธุ์ นานา นะโฉมตรู
ตื่นรับรู้ สดชื่น คืนฝนพรำ
คนรู้ใจ ยังอยู่ สู้ฝันฝ่า
พลอยก้มหน้า มองดิน สิ้นถลำ
แสนเจ็บปวด เกินแก้ แม้ชอกช้ำ
จากกระทำ ของบางใคร ยังใฝ่ปอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
