ได้ฟังคำรำพันจำนรรจ์รัก
ความประจักษ์สลักจารให้หาญเหิม
เหมือนทิพยธารหวานไหวไหลหลั่งเติม
กระแสเพิ่มเสริมขวัญเลิกหวั่นใจ
อยากเอ่ยปากฝากคำก็จำฝืน
สู้กล้ำกลืนขืนเก็บเจ็บไฉน
พิษหนามรักปักตรึงถึงทรวงใน
มิว่าใครไหนรักมักเหมือนเรา
เพียงคำน้อยร้อยแจงแถลงเอ่ย
แนบนัยเผยเคยคะนึงคิดถึงเขา
โอ้หนามรักปักฉันค่อยบรรเทา
รอเพียงเฝ้าเจ้าของหนามน้องตามทวง...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
