แม่จ๋า....หนูเหนื่อย...
พ่อจ๋า....หนูเมื่อย...
ง่วงนอน....อยู่เรื่อย...
มือไม้ไม่มีแรง...
อยากจะให้..แม่กอด
อยากจะให้...พ่อแกล้ง
อยากจะเป็น..หนูแดง
เหมือนที่เราเคยมีกัน
วันนี้...หนูท้อ
มิได้พร่ำเพื่องอนง้อ..ต่อสวรรค์
ทุกอย่างที่เปลี่ยนผัน
หนูไม่รู้จะหัน..ไปพึ่งใคร?
มาลัย..หลากมาลี
หรือจะสู้"เล็บมือนาง"ที่...แม่ปลูกได้
แม่จ๋าพ่อจ๋า..อยู่ที่ใด?
ลูกล้าหัวใจ...เหลือ..เกิน
...พ่อจ๋า..แม่จ๋า...
ลูกว่า...ลูกขลาด..เขิน
ในขณะไม่กล้า....ไม่ก้าวเดิน
คำสอนพ่อก็บังเอิญ..ดังขึ้นมา
"หลายเรื่อง..ควรทำได้..ใช่ว่ายาก"
"อย่าปากมากเอ่ยว่ายาก...ถ้าหากยังไม่ได้ทำ"
แม่จ๋า...พ่อจ๋า....
ช่วยมาหา...ณ คืนค่ำ
หนูไม่ต้องการ..อนุสาวรีย์..ไว้จดจำ
ขอแค่เพียงสิ่งที่ทำ...พ่อกับแม่ภาคภูมิใจ
๐........................๐
...มิได้คิดถึงแม่..ยามที่ท้อ...
...มิได้คิดถึงพ่อ..เพื่อโหยหา...
...แต่ลูกคิดถึง..ทุกเวลา...
...ดั่งเข็มนาฬิกา..ที่เวียนวน...
..."ด้วยรักและผูกพัน"...
...เหมือนมิรู้เท่าทันเรื่องเหตุ-ผล...
...ชาตินี้ได้เกิดเป็นลูกคน...
...แต่ต้องอดทนเหมือน"ลูกหิน"...
.......๑๐๙๑๓.......
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
