วสันตดิลกฉันท์ ๑๔
๐ร้อยกรองวจีรจิตพจน์............มธุรสมิพบพาน
ยอเกียรติคุณพลทหาร............นรชาญฉกรรจ์ไทย
๐ตื่นเช้าก็วิ่งหทยะโลด............และกระโดดถลันไป
ครูฝึกก็จ้องระยะมิไกล.............จะเตะใครมิอดทน
๐วิดพื้นกระอักขณะจะพัก..........คุรุผลักและถีบก้น
คิดแล้วก็เศร้าปะฉะดะจน..........มนพลทหารพัง
๐อาหารผักมธุระสิ้น................จะมิกินก็ท้องหวัง
เสร็จแล้วก็หวีดระดะประดัง........จรหลังจะโดนทัณฑ์
๐จับปืนสนามปุ!ปะ!ปะ!ป้าง!......เฟอะฟะบ้าง ก็ฮาลั่น
น้องใหม่จะยิงกะระยะกัน............ปะทุปืนก็ดันให้
๐ร่างเซถลาระอุพบู.................ภยะครูมิเห็นใจ
แต่ครูก็คนฤจะมิใส่.................ธุระในทหารมี
๐ยามไทยระทมอุทกภัย............ชนไห้และขวัญหนี
ได้เหล่าทหารยุวทวี................พลมีประคองชน
๐ช่วยเหลือประชาพิริยะมุ่ง.........ขณะถุงก็หนักล้น
ลากเรือและของอนุเคราะห์คน.....และก็ตนพยุงไว้
๐เสร็จงานก็เข้าสมุหกอง...........มิคะนองฉลองใด
อยู่เวรประทังและจะมิให้............อริภัยผยองมา
๐แม้พลทหารยศมิเด่น.............ผิก็เป็นทหารกล้า
สร้างชื่อและเกียรติรุจิรา............และสถิตหทัยชน!ฯ
อริญชย์
๑๙/๑๑/๒๕๕๔
ปล.ขออนุญาตลงเป็นกำลังใจให้ทหารไทยเราอีกครั้ง เคยลงแล้วในกระทู้ "ฉันโฉบเล่นฉันท์)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
