เธอเดินชนจนก้นจ้ำเบ้า....ฉันอาย....ใครใครก็เห็น
แต่เธอใจดี...ที่คอยเข็ญและพยุงมุ่งสู่โรงพยาบาล..เมื่อตอนเย็นๆ
แถมเธอเป็นคนจ่าย.....ค่ายา.....ค่ารักษาฉัน....ตั้งหนึ่งพัน(ค่ายาแพงมากกกกกกกกก)
แล้วเราก็แลกเบอร์โทร......โธ่.....ก็ฉันติดหนี้เธอนี่
จากวันนั้นจนถึงวันนี้....เราจึงมีกันและกัน.....โทรหากันทุกวัน
และเธอก็มิเคยเอื้อนเอ่ยถึง.......เงินพันนั้น
แถมเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวฉัน...เกือบจะทุกวัน...รวมกัน....อิอิ...หลายร้อยถ้วยและหลายพัน
ทำไมน้าาาา....ทำไม....ทำอะไรๆ....ไปที่ไหนๆ...เธอก็คอยเอาใจ...ไม่ห่าง
คอยบอกทางยามฉันขับ...คอยกล่อมหลับยามฉันง่วง...และไม่เคยทวงเงินพันนั้น
นี่ล่ะเนาะ...ความรัก.....คนรักกัน....เสียสละให้กันได้.....จนวันตายจากกัน
อยากจะบอกเธอว่าฉัน....ฉัน....ซาบซึ้งรักนั้น...และก็.....แหะๆๆเงินพันนั้น..และจะรักเธอ..รักเธอตราบนิจนิรันดร์..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
