ก็จะใครไหนเล่าทำเอาบ้า
ยอมเป็นข้าหน้ามนเหมือนคนเขลา
รับใช้งานการสมัครทั้งหนักเบา
หมั่นคลอเคล้าเอาใจกระไรดี
ยามเหนื่อยอ่อนร้อนเร่าเฝ้างานพัด
เมื่อยขบขัดจัดทันขมันขมี
ล้วนเร่งรัดจัดสรรให้ทันที
ไม่รอรีหนีร้างอยู่ห่างตา
ทั้งกินป้อนนอนกล่อมพร้อมเสมอ
หวังเพียงเธอเสนอรักชื่นนักหนา
แค่คำน้อยกลอยตอบมอบวาจา
สุขอุราหาใดไหนเปรียบปาน
โอ้อนาถปรารถนาอุราโหย
เหมือนถูกโบยโรยเกลือเถือด้วยขวาน
ทั้งปวดแปลบแสบคันดลบันดาล
สิบปีกาลผ่านเลยไม่เอ่ยคำ!...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
