หากแม้นมี ดวงใจ ดังใฝ่หา
ปรารถนา คงมิไกล ให้จำฝืน
แรงบัลดาล รักฉ่ำ มิกล้ำกลืน
ได้รับรื่น ชื่นสม ภิรมย์ใจ
กลัวแต่เพียง ใจชายจะหน่ายหนี
ด้วยมากมี ที่ปอง ให้ผ่องใส
หลายนารี พลีรัก ปักหทัย
จนยากจะ เลือกใคร คนไหนดี
อยากจะเป็น หนึ่งแรง ไว้แบ่งช่วย
แต่ต่างด้วย น้อยค่า สง่าศรี
คงมิใช่ ที่หมาย ชายพึงมี
ฉันแค่เศษ ธุลี ที่ล่องลอย
คงทำได้แค่เพียงเมียงมองผ่าน
เก็บดวงมาน ซ่อนซม ระทมหงอย
ไม่มีสิทธ์ คิดฝัน ถึงวันคอย
วาสนามีน้อย...จำถอยไกล....
“สุนันยา”
อย่าได้มองตัวเอง ว่าด้อยค่า
ตีราคาค่าของคน ชนชั้นไหน
สิ่งที่ทำจะกำหนด ความเป็นไป
จะดีร้ายอย่างไร อยู่ในตัว
เธออาจเป็นหนึ่งเดียว เก็บเกี่ยวฝัน
ที่เป็นแรงบันดาลใจ อยู่ในหัว
เป็นแสงสว่างส่องใจ ไม่ให้กลัว
ความสลัวที่เคยมี ก็คลี่คลาย
ขอจงหยิ่งทรนง ในศักดิ์ศรี
อันสตรีควรมี อย่าหนีหาย
เปรียบอาวุธประจำตัว อยู่คู่กาย
แม้ชายไหนได้มอง คงต้องใจ
คงไม่เว้นแม้กระทั่ง ในตัวพี่
ขวัญชีวียามได้มอง ต้องชิดใกล้
เหมือนมีแรงบันดาลดล จากคนไกล
โปรยเสน่ห์เล่ห์ไว้ ให้จดจำ
bluesky
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
