เห็นพี่เว้าวอนรักข้าช้ำจิต เห็นพี่ชิดเชยใกล้ให้คำหวาน
เห็นพี่กอดโลมเล้าเยาวมาลย์ ใจข้าแหลกแตกรานปานธุลี
ดังว่าพี่ลงมีดกรีดเชือดเฉือน ไม่บ่ายเบือนเลื่อนหน้าหลบหลีกหนี
กดมีดย้ำใจแยกแตกชีวี หวังนาทีปราณลับจนดับไป
ฤ ก่อเวรยิ่งใหญ่ในชาตินี้ ฤ กรรมมีพัดมาแต่หนไหน
ฤ เหตุที่พี่สิ้นกลิ่นยาใจ ฤาสมดังว่าไว้น้ำใจชาย
คำบุรุษสุดล้ำน้ำคำหวาน กระซิบหว่านวาจาคราสมหมาย
เฝ้าพะนอพ้อชมมิรู้วาย สวาทคลายกลายขมระทมทรวง
ไม่มีแล้วดวงแก้วเสน่หา หากวาจาแว่วหวานกลับแสนหวง
สายสวาทขาดแล้วยังล่อลวง คิดร้อยบ่วงลวงซ้ำให้ช้ำตรม
จำตัดเยื่อตัดใยสายสวาท จำตัดขาดจากรักอันขื่นขม
จำทิ้งความทรงจำคำเล่ห์ลม ขอปลดปมบ่วงรักแล้วหักใจ
รู้สึกว่าผันวรรณยุกต์จะไม่ค่อยแม่นเท่าไรค่ะ บางอันก็ไม่ค่อยแน่ใจ
แต่ตอนนี้รู้แล้วว่า "ปัญหาใหญ่สุด" ของตัวเองหนึ่งในหลายอย่าง คือ คำในหัวน้อย (มาก)
ลองเปลี่ยนไม่ให้ซ้ำกันอย่างที่คุณงายว่า.. หาคำมาใช้แทบไม่มี
พอแก้ไขเสร็จ กลับไปเปิดงานเก่า ๆ ที่หัดแต่งไว้ คำมันไม่ไปไหนเลย ซ้ำ ๆ วน ๆ อยู่แค่นั้นเอง
รบกวนอีกสักที
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
