พอได้อ่านที่คุณ toshare ติมา ความรู้สึกแรกแรกคือ "วืด" ค่ะ ข้อผิดเยอะมาก
รู้สึกว่าแต่งไม่ได้เรื่องอีกแล้ว ทั้งที่ก็ดูคำสัมผัสดีแล้วแท้ๆ
อุตส่าห์คิดแทบตายจนไม่เป็นอันทำอะไร (จริง ๆ ทำนู่นนี่นั่นไร้สาระไปด้วย.. หลอกตัวเองไว้ก่อน)
แต่พออ่านแล้วคิดอีกที..
ไม่อยากบอกเลยว่า เหมือนคุณ toshare มาแอบดูในสมองตอนแต่งเลยค่ะ 555
- เรื่อง ความไม่ชัดของเนื้อเรื่อง
เพิ่งรู้สึกค่ะว่า เข้าใจไปคนเดียวว่าต้องการสื่อเนื้อเรื่องไปแบบไหน
และเหมาเอาว่าคนอื่น ๆ ก็ต้องเข้าใจเหมือนกันนั่นล่ะ
- เรื่อง ภาษาฟังแปลก ๆ
ตอนแต่งก็ว่าแปลกค่ะ มันแวบเข้ามาแป๊ปหนึ่ง แต่ก็แค่แวบเดียวเลยปัดทิ้งไม่สนใจ
เพราะคิดว่าร้อยกรองมันก็ต้องแบบนี้ล่ะ อย่าได้แคร์ คนอื่นก็ใช้
- เรื่อง ลดคำ
ใช่ค่ะ ตั้งใจให้เป็น "ความทรงจำ" เลยลดคำดู เพราะคิดแค่ตรงหน้าว่าน่าจะใช้ได้ เลยไม่มองบนมองล่างให้ดีก่อน
และเหมือนเดิมค่ะ คิดเหมาเอาเองอีกแล้วว่า คนอื่นอ่านก็น่าจะเข้าใจเหมือนเรา.. สิน่า
- เรื่อง เสียงของคำ
อันนี้ยอมรับอย่างหน้าชื่นเลยค่ะว่า "ลืมคิด" แหะ ๆ
อย่างที่บอกไว้ตอนต้นล่ะค่ะ ไม่เคยแต่งยาวตามฉันทลักษณ์ขนาดนี้มาก่อน (แก้ตัวอีก)
พอคิดไม่ออก คำไหนที่มันแวบเข้ามาแล้วน่าจะใช้ได้ก็จับมันลงไปเลยโดยไม่คิดหน้าคิดหลังอีกสักนิด
แล้วพอเริ่มจะเลือกคำไม่ได้มันก็เลย.. คำไหนเสนอหน้าเข้ามาก่อนก็เอาคำนั้นนั่นล่ะค่ะ
รับทราบแล้วค่ะ เดี๋ยวจะลองแก้ไขดู.. ถ้าแก้ไขไม่ได้ก็คงมุขเดิมค่ะ แต่งเรื่องใหม่มันซะเลย
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปซะก่อนนะคะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
