น่าเกลียด เดียดฉันท์ นั้นคน
พิกล จนยาก ปากเผย
ผู้อื่น ดื่นไป ไม่เชย
ละเลย เฉยเห็น เย็นชา
ป่าดง พงไพร ใจรู้
สัตว์อยู่ หมู่รัก นักหนา
แต่เก่า เล่าขาน นานมา
ครั้งครา ปู่ย่า ตายาย
ใจดำ ย่ำยี ชีวิต
ดวงจิต ผิดคน มนร้าย
คืนร่าง สร้างแสร้ง แปลงกาย
มากมาย คล้ายสัตว์ ชัดเจน...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
