ยินคำหวานผ่านลม พรมพลิ้วไหว
จากคนไกล แว่วหวิว ทิวสิงขร
ว่าสุดซึ้ง คะนึงหา ด้วยอาวรณ์
เป็นบทกลอน รำพึง ส่งถึงกัน
ถ้อยคำริน ร่ายรัก ภักดีให้
โอ้ดวงใจ เจ้าเอย ไม่เคยผัน
วอนฝากลม ห่มหนาว ใต้เงาจันทร์
ทุกคืนวัน มั่นนัก รอรักเคียง
ยินคำรัก ฝากผ่าน ม่านฟ้าสรวง
ซ่านซึ้งทรวง บ่วงร้อย ในถ้อยเสียง
คงสดับ ขับขาน สานสำเนียง
ใจยังเรียง เพียงพี่ ไม่มีเลือน
วอนฝากดาว พราวพร่าง กลางเวหน
ให้หนึ่งคน รู้รัก ใครจักเหมือน
ทุกถ้อยพจน์ หมดนี้ มิแชเชือน
คอยย้ำเตือน เยือนจิต ยังติดตรึง...
“สุนันยา”
ส่งคำหวานผ่านลมที่พรมไหว
แทนคำรักปักใจในคิดถึง
คอยโลมไล้ใจพธูรู้คะนึง
วอนเร้ารึงจึงเยือนเป็นเพื่อนนาง
จะวอนฝากจากอณูทุกรู้สึก
ทุกห้วงลึกนึกถามยามไกลห่าง
ที่หมื่นลี้มีใจส่งให้นาง
จะเหยียบย่างจันทรามาพบเจอ
ก้าวแรกฯ...
แทนคำรักปักใจในคิดถึง
คอยโลมไล้ใจพธูรู้คะนึง
วอนเร้ารึงจึงเยือนเป็นเพื่อนนาง
จะวอนฝากจากอณูทุกรู้สึก
ทุกห้วงลึกนึกถามยามไกลห่าง
ที่หมื่นลี้มีใจส่งให้นาง
จะเหยียบย่างจันทรามาพบเจอ
ก้าวแรกฯ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
