มองโต๊ะสวยด้วยดอกนำออกแต่ง
ขอบฟ้าแดงริมน้ำยามใกล้ค่ำ
เราต่างนัดพบเจอเธอรับคำ
ฉันนั้นจำไว้มั่นคือวันนี้
แต่ก็ต้องมองโต๊ะว่างอ้างว้างนัก
มองคนรักไม่เห็นเหมือนเร้นหนี
จัดดอกไม้ใสสดงดงามดี
แต่ไม่มีเธอมาพาเศร้าทรวง
ฟ้ายามค่ำย้ำให้พาใจหม่น
เพราะไร้คนรักมาพาให้ห่วง
เธออยู่ไหนในค่ำไยทำลวง
หวังแดนสรวงกลายแดนเศร้าสุดเหงาแด
ตะวันลับดับไฟด้วยใจหม่น
ช้ำเกินทนเธอไยไม่แยแส
ลืมนัดไว้ให้รอจิตท้อแท้
เหลือเพียงแต่คนท้อที่รอเธอ
สล่าผิน