ยามแต่งกลอนฉะอ้อนคำร่ำอักษร
เหมือนเว้าวอนอ้อนรำพึงถึงนวลฉวี
หรือสกุณาลาพรากจากสกุณี
ดังฤดีนี้กำพร้าซึ่งยาใจ
ชีวิตจริงมิ่งสมรมาอ้อนฉัน
สุขกำนัลสรรสรรพรับไม่ไหว
อยากป่าวร้องก้องผ่านบ้านกลอนไทย
มาแบ่งไปให้ปันช่วยฉันที...
" บูรพ์ "
ป.ล.อย่าไปเชื่อที่แต่งนะ...ใครเชื่อโกรธจริง ๆ ด้วยจะบอกให้!
คนที่หนึ่ง ซึ่งบูรพา มามอบให้
คือจอมใจ แม่หญิง เวียงพิงค์นี่
คงไม่สน คนจริง หญิงชะนี
ทำลู่ลี่ หนีคบ ซบอกเทียม
ปากพูดอย่าง ใจอย่าง จ้างไม่เชื่อ
หญิงมากเหลือ ล้วนจริง ทิ้งหมดเอี่ยม
ทิ้งอีกแล้ว ใช่ไหม จะได้เจียม
เก็บใจเตรียม ตามเขา ..ก้าวแรกฯไป..
..แม่หญิงกุสุมา..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
