เมื่อนานนมอารมณ์รักก็มักหน่าย
เคยกอดก่ายย้ายยักดิ้นผลักไส
ทุบข่วนตีพี่ช้ำอยู่ร่ำไป
เห็นบ้างไหมใครข่วนเจ็บรอยเล็บมี
ใครเล่าเอยเคยชมภิรมย์ข้า
เก่งนักหนาพาใจให้สุขี
ตกรางวัลสรรมอบปลอบทุกที
แถมพัดวีขมีขมันนวดทันใด
หรือว่าใหม่วัยเยาว์ข้าเฒ่าแล้ว
จึงจากแจวจรลีหนีไฉน
โอ้ว่าเรียมไม่เจียมตนข้าจนใจ
เขาขับไล่ไสส่งจะงงงัน
ถึงวันนั้นจะพลันนึกระลึกถึง
ใครคนหนึ่งซึ่งจิตไม่บิดผัน
จะเสียดายอ้ายขวัญขึ้นครามครัน
ผู้ปลุกฝันสวรรค์สรวงบนห้วงดิน...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
