ข่มตานอนไม่หลับกระสับกระส่าย
แม้ร่างกายเหนื่อยอ่อนอยากผ่อนพัก
มันสับสนวุ่นวายมากมายนัก
สุดจะหักห้ามใจมิให้คิด
ความวิตกกังวลคล้ายหม่นหมอง
สิ่งทั้งผองเปลี่ยนผันไม่มั่นจิต
แสนห่วงหาอาลัยคนใกล้ชิด
โถมิ่งมิตรจะอยู่กับผู้ใด
ต้องจำใจจำจากพลัดพรากแล้ว
โถดวงแก้วสิ้นสูญดั่งมูลไหม้
เหลือเพียงเศษเถ้าถ่านสุสานใจ
ประทับไว้ในทรวงคอยหน่วงจินต์
ฤาบุพเพร่วมสร้างหมดทางแล้ว
ต้องคลาดแคล้วจากเรือเมื่อคราวสิ้น
น้ำหนักเพียบเทียบท่าน้ำตาริน
เพียงชีวินดิ้นรนให้พ้นกรรม
“ไพร พนาวัลย์”
แกล้งเศร้าดูสักหน่อย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
