เพียงเล็บน้อยรอยรับประทับทิ้ง
ยังเตือนติงใจเกินแม้เมินหมาง
รอยเล็บย้ำซ้ำเตือนไม่เลือนราง
ไม่มีจางร้างราทุกคราครัน
เจ้าของเล็บเหน็บรอยแล้วคล้อยหาย
แม้นกลิ่นอายสายสวาทพิลาสฝัน
เคยดมดอมหอมเนื้อดั่งเจือจันทน์
กลิ่นกรุ่นกลั่นพลันพรากสิ้นจากไป
ถึงแผลเล็บเจ็บหายสิ้นวายขาด
ใช่สวาทนาฏอนงค์หมดหลงใหล
อนิจจาราตรีฤดีไกล
ทิ้งอาลัยให้เสมือนเป็นเพื่อนกาย
โอ้เขนยเคยหนุนยังอุ่นอ่อน
แต่น้องน้อยลอยร่อนฉะอ้อนหาย
บรรจถรณ์หมอนแพรก็แลกลาย
มากขื่นคายหน่ายเนื้อเมื่อนวลจร
โอ้รินรินกลิ่นนวลยังหวนหอม
เคยถนอมแนบทรวงดวงสมร
กลิ่นสุดาพาให้อาลัยวรณ์
อยากแนบนอนอ้อนน้องประคองนวล...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
