ถึงกายห่างร้างไกลใจถวิล
ไม่สูญสิ้นกลิ่นนวลชื่นอวลเสมอ
เมื่อครั้งอยู่คู่กมลเฝ้าปรนเปรอ
ยังพร่ำเพ้อละเมอหาด้วยอาลัย
ประทับพักตร์ลักษณ์ลงจำนงนึก
ยังส่วนลึกพร้อมพะวงความหลงใหล
สถิตแทบแนบกลางลงหว่างใจ
ซุกซ่อนไว้ให้ตรึงคะนึงชม
ทั้งวงพักตร์ลักขณานัยตาน้อง
นวลละอองสองปรางสล้างสม
อีกคิ้วคางกลิ่นนางหอมชวนดอมดม
ดั่งอบพรมรมรินชื่นกลิ่นจันทน์
คิดขึ้นมาคราใดใจสะท้อน
แทบขาดรอนสมรพรากไปจากฉัน
ให้เงียบเหงาเศร้าอุราอกจาบัลย์
ได้เพียงฝันสรรค์สร้างน้องนางเคียง...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
