......เพียงพิศ..หนึ่งริดรอน.....

.....เพียงพิศ......

ขับรถเพลินเนินลู่..ขึ้นภูฟ้า
สองแปลงนาเขียวจัดตัดฟ้าใส
จวนเวลาตะวัน..เคลื่อนครรไล
เสี้ยวหนึ่งใจ..ปรากฏ..บทวลี

ขับรถหลบข้างทาง..กางกระดาษ
น้ำหมึกขาดเป็นช่วงทุกท่วงที่
เขียนกันลืมเรียงร้อยถ้อยพาที
อาจจะมีบางตอนบทกลอนเบลอ

อยากให้เธอรับรู้..อยู่แห่งใด?
หนึ่งหทัยลึกซึ้งถึงเสมอ
ท่ามเมฆทึมซึมเซาที่เราเจอ
เสมือนเธอเออ-ออ..พะนอมา

ฟ้าเริ่มแดงแสงประมวลจวนจะมืด
เดือนจืดชืดแนววิธูหลบภูผา
ณ ความมืดปกคลุมพุ่มพนา
นวลจันทราเริ่มงามยามจรดล

"เธอยังคิดถึงฉันเหมือนกันไหม?"
เขียนถามในจดหมายไว้หลายหน
ยินคำถามทั่วไท้ในสกล
ไหนคือคนข้างตัวชั่วชีวิต?

บนถนนคดเคี้ยว..เดี๋ยวค่อยพัก
หนทางรักโดดเดี่ยวเหมือนเลี้ยวผิด
เขียนบันทึกทุกครั้งกลับยั้งคิด
แม้น้อยนิด..มิประสงค์ส่งผู้ใด

การเดินทางต่างไมล์ใช่ล้อเล่น
พอมีเส้นทางล้อ..ก็ไปไหว
แต่ถนนของชีวิตพิชิตชัย
ต้องรวมใจใครอีกหนึ่งมาพึ่งพิง

จึงมิอาจวาดหวังให้รังสรรค์
ยากจะฝันคว้าได้ทั้งชาย-หญิง
การทำดีที่สุดคือหยุดชิง
รอความจริงปรากฏ..คงงดงาม
.......๑๐๙๑๓........