[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[หนามเตย]

ขออนุญาตไม่ต่อสัมผัสนะคะ

เป็นเหมือนกัน บางวัน บอดสนิท
ทั้งความคิด ติดตัน ดันไม่ฟื้น
จิตเตลิด ไปไกล ไม่หวนคืน
ครั้นจะฝืน รวบลัด สัมผัสรวน 

เขียนไปเรื่อย แปดบท นั่งอดสู
นึกถึงครู ผู้ฝึก นั่งนึกหวน
กลับมาอ่าน ตอนพัก กระอักอวน
นั่งทบทวน บทเขียน เพี้ยนผิดไป     

ใช่บางครั้ง ดั่งว่า พาสับสน
คิดวกวน ไปมา พาหวั่นไหว
นี่เราเขียน กลอนมั่ว ได้อย่างไร
คิดคำใด ต้องฝืด ให้มืดมน

บางครั้งงาน ยุ่งมาก ไม่อยากคิด
ใจมันติด สมองด้วย ช่วยสับสน     
ดันไม่ออก บอกก่อน มันร้อนรน     
เหมือนต้องมนต์ ให้หยุด ฉุดรั้งคืน

สาเหตุคือ อะไร ไม่รู้หรอก
แต่อยากบอก ธรรมชาติ ไม่อาจฝืน
เวลาน้อย รั้งฉุด จุดที่ยืน
อย่าหยิบยื่น เมื่อใจ ไม่อำนวย 

เขียนแค่กลอน สองบท ใจจดจ่อ
ต้องนั่งรอ สัมผัส ตัดให้สวย
ดื่มกาแฟ สามแก้ว แล้วงง-งวย
ก็ไม่ช่วย ให้ชัด สัมผัสดี..

 emo_50หนามเตย