คืนฝนพรำฉ่ำหนาวให้ร้าวลึก
ทรวงระทึกทอดถอนยามนอนนั่ง
คิดถึงคืนสองเราเข้ารวงรัง
คืนฟ้าหลั่งฝนพรำจนน้ำนอง
ท้องฟ้ามืดมิดมัวไปทั่วถิ่น
ธรนินทร์ชุ่มฉ่ำคล่ำบึงหนอง
พายเรือน้อยลอยน้ำอย่างลำพอง
พานวลน้องล่องธารสะท้านไพร
ถึงคูหาว้าเหว่ลานเทน้อย
ทั้งหินงอก,หินย้อย,พลอยหวั่นไหว
เสียงฟ้าแลบฟ้าร้องก้องรำไร
พสุธาหวั่นไหวอยู่ไปมา
เมฆหมอกน้อยคล้อยต่ำฝนพรำแล้ว
เจ้าน้องแก้วหวีดร้องจนก้องหล้า
คงกลัวฟ้ากลัวฝนด้นเมฆา
แล้วผวาซบอกกลัวตกเรือ
ค่ำคืนนี้ฝนพรำจนฉ่ำฟ้า
อนิจจาอยู่ไหนหรือใต้เหนือ?
หรือถูกลมมรสุมเข้าคลุมเครือ
จึงตัดเยื่อทิ้งใยไม่หวนคืน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
