คนอย่างฉันมันดีอยู่ที่ไหน?
เธอจึงได้ติดตามด้วยความหวัง
คงไม่รู้ตัวจริงน่าชิงชัง
เปิดใบบังเมามัวใช่ตัวตน
จงมองฉันทุกมุมอย่าลุ่มหลง
แล้วก็จงลืมตาไร้ห่าฝน
เธอจะพบเนื้อในที่ไม่ทน
เป็นคนจนทั้งปีไม่มีเงิน
อย่ารักเพียงเปลือกนอกที่ปลอกหุ้ม
ประหนึ่งพุ่มไม้งามในความเงิ่น
อาจล่อลวงให้เริดอย่างเพลิดเพลิน
เดี๋ยวจะเดินตกท่อที่ล่อปลา
จงห่างไกลจากกันเถิดขวัญอ่อน
จงผันผ่อนดวงใจที่ไร้ค่า
จงละเลิกทุ่มเทเสียเวลา
จงรีบพาตัวไกลจากชายเลว
“ไพร พนาวัลย์”
เป็นนิยาม ถามมา ฉันกล้าตอบ
หญิงนี้ชอบ คนแก่ แม้เนื้อเหลว
และยังชอบ ผู้ชาย ที่แสนเลว
จะตกเหว ลงห้วย ด้วยตามใจ
เป็นคนจน ผู้ยิ่งใหญ่ ใสสะอาด
ชอบที่มาด อาเฮีย เหมือนเสี่ยใหญ่
ชอบน้ำคำ ห่ามห่าม ตามสไตล์
ชอบหน้าเหี่ยว กว่าใคร ในบ้านกลอน
เพ่งพินิจ พิศมอง ร้องไอ้หยา
ช่างเตะตา หย่อนยาน พานทอดถอน
พ่อหนุ่มน้อย ไพรพนา อย่าร้าวรอน
ยังอาทร หวงห่วง ทุกช่วงเลย
จะพารัก กลับคืน มาชื่นฉ่ำ
จะไม่ช้ำ ชอกใจ ไหวนะเอ่ย
จะไม่คิด ตัดพ้อ เพราะทรามเชย
รักจังเหวย ไพรพนา ป่าดงดอย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
