เสียงฟ้าร้องก้องเสียงดังเปรี้ยงปร้าง
บานหน้าต่างดังแกรกกระแทกย่ำ
ลมกรรโชกโกรกพัดสะบัดซ้ำ
กิ่งไม้ต่ำเอนลู่ไม่สู้แรง
ฟ้าดำครึ้มทึมทาบอาบสายฝน
คิดถึงคนเคยใกล้หัวใจแกว่ง
ภาพความหลังครั้งเก่าเข้าทิ่มแทง
มโนแจ้งกระจ่างอย่างเหมือนจริง
สองมือสอดกอดแนบแอบอกอุ่น
กลิ่นกายกรุ่นจำได้ในทุกสิ่ง
แต่วันนี้ไร้อกกกกอดพิง
น้ำตาหญิงรินหล่นพร้อมฝนโปรย
จากกันไปไม่กลับมารับขวัญ
ทุกคืนวันใจหมองครองระโหย
ต้นรักปลูกถูกหักรักร่วงโรย
รักบินโบยจากไกลไม่ย้อนคืน
ฟ้าฟาดเปรี้ยงเสียงดังฟังถนัด
ลมแรงพัดอึงอวลชวนสะอื้น
ปลอบตัวเองด้วยคำว่ากล้ำกลืน
ฟ้าหลังฝนสดชื่นและงดงาม
รับว่าปวดรวดร้าวหนาวเหน็บยิ่ง
ที่เธอทิ้งรักไปไม่ทวงถาม
สายฝนพรำค่ำนี้หรือกี่ยาม
มีแต่ความสงบ...ด้วยพบธรรม
"กานต์ฑิตา"
๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
