วสันตดิลกฉันท์ ๑๔
๐โอ้ผีกระหังแสยะสยอง…………มนปองเลาะบินไป
ปีกคือกระด้งรุจิระไย………......จรมา ณ ราตรี
๐ดวงตาสกาวรุธิระฉาย………..และก็หมายจะโจมตี
เห็นเป็นมนุษย์ขณะจะหนี……..ก็เพราะเกรงกระหังกิน
๐มันคอยกระพือวะวะวะปีก………กะจะฉีกหทัยชิ้น
ตามหลังนราพิริยะดิ้น…………..เพราะกระเสือกกระสนตัว
๐ยิ่งใกล้ก็ยิ่งหทยะเต้น…………..ดุจเล่นกระทั่งหัว
หลงคิดนราน่ะภยะกลัว………...บมิกล้าจะหันมอง
๐เพียงผีกระหังขณะจะใกล้………ก็อะไรประดังก้อง
เสียงปืนระดมดุจประลอง……….ลุกระหังมิขลังมนต์
๐ร่างเซถลามรณะเยือน………….ขณะเอื้อนจะยอมตน
สุดท้ายกระด้งศุภะพิกล………….น่ะกระหังขโมยมา!ฯ
อริญชย์
๑๓/๗/๒๕๕๕
ปล.บันทึกความผิดพลาดเรื่องคณะฉันท์หนึ่งตัว ตรงคำว่า "กระหังกระพือวะวะวะปีก" (แก้ให้ถูกคณะฉันท์แล้ว แก้เป็น "มันคอยกระพือวะวะวะปีก") แต่งฉันท์ต้องระวังความผิดพลาดเรื่องลหุ ครุ แบบนี้แหละทุกท่าน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
