บ้านทรุดโทรมโฉมชำรุดพุทธชาดเกาะ
หอมจำเพาะย้อนความหลังความรังสรรค์
ซากบุหงา -ส่าหรี ปีบ อินจันทร์
พญาสัตบรรณแผ่ร่มเงาทาบเทาทึม
ม่านชมพูร้อยลูกปัดถูกมัดรวบ
เด็กแปดขวบคนเก่ากลับเศร้าขรึม
ไม่มีเสียงผู้คนระงมงึม
ความเซื่องซึมก่อนมาเริ่มทารุณ
ภาพรัญจวนชวนจำกลับคร่ำคร่า
เปลี่ยนโฉมหน้าไม่เหลือให้เกื้อหนุน
เสียงของแม่เรื่องราวเจ้าพระคุณ
น้ำอุ่นอุ่นสองปรางเป็นทางยาว
อยากมาเยือนเรือนงามตามอดีต
กำไม้ขีดก้านสุดท้ายไว้คลายหนาว
ต่างจากเคยฝันเฟื่องทุกเรื่องราว
คงถึงคราวลืมเมืองไทยได้กระมัง
........๑๐๙๑๓........
บ้านพี่อยู่"อัมพวา"คนคลาคล่ำ
เที่ยวกันร่ำตลาดน้ำย้ำความหลัง
เงินสะพัดมากมายหลายสตังค์
มีชื่อเสียงโด่งดังไปต่างเมือง
พี่ไม่อยากกลับ"บ้านเก่า"เจ้าคงรู้
ความเจ้าชู้รู้เห็นจนเป็นเรื่อง
ว่าที่แม่ยายหลายหลังยังขุ่นเคือง
หนีมาอยู่ในเมือง..ยังเลื่องลือ
บ้านหลังน้อยริมคลองมองแล้วเศร้า
เคยนั่งคุยดื่มเหล้าจนเรื่องชื่อ
สาวพายเฉียดเกลียดชังดั่งกึ้งกือ
ว่าพี่คือนักกลอน..ปากบอนจัง
........Addy........
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
