รติกาล ผ่านมา พาเศร้าจิต
ขาดคนชิด แนบข้าง อ้างว้างฉัน
ต้องนอนหนาว เศร้าทรวง ห่วงจาบัลย์
ไม่มีวัน ได้ชื่น ระรื่นจินต์
มองทะเล เหหัก เหมือนรักร้าว
มองพระจันทร์ พร่างพราว เหน็บหนาวสิ้น
มองทีไร ทดท้อ หนอชีวิน
แทบแดดิ้น ถวิลขึง ตรึงดวงแด
ยินคำกลอน อ้อนออด มากอดเกี่ยว
ใจเคยเหี่ยว ห่อหด สดชื่นแน่
ที่ชอกช้ำ เก่าก่อน เพียงอ่อนแอ
ต่อแต่นี้ จะไม่แพ้ แคร์ผู้ใด
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
