ทุกวันคอย รอยทาง ต่างคิดถึง
ตามเงาหนึ่ง ซึ่งห่าง ร้างเหหัน
จินต์ซมซาน ผ่านเหงา เฝ้าห่วงกัน
นับคืนวัน ฝันรอ ท้อเหลือทน
กลับคืนทวน หวนหา อุราปลื้ม
มิเคยลืม สักครา มาพร่ำบ่น
ถ้อยตัดพ้อ ต่อใคร กรีดใจดล
น้ำตาคน รอคอย ค่อยหลั่งริน
..แม่หญิงกุสุมา..
ทุกวันคืน ตื่นหลับ ซึมซาบจิต
ถึงมิ่งมิตร อยู่ไกล ไม่สร่างสิ้น
อยู่ในความ ทรงจำ ย้ำอาจิณ
คอยถวิล มิหาย ไกลจากมา
เคยลำนำ พร่ำเรียง เคียงอักษร
ยังอาทร มิคลาย หน่ายดอกหนา
แม้จะห่าง ร้างไกล เกินสายตา
แต่ทว่า หัวใจ ใกล้เคียงกัน
ถึงมิ่งมิตร อยู่ไกล ไม่สร่างสิ้น
อยู่ในความ ทรงจำ ย้ำอาจิณ
คอยถวิล มิหาย ไกลจากมา
เคยลำนำ พร่ำเรียง เคียงอักษร
ยังอาทร มิคลาย หน่ายดอกหนา
แม้จะห่าง ร้างไกล เกินสายตา
แต่ทว่า หัวใจ ใกล้เคียงกัน
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
