คำสั่งเสีย

มองแควคุ้ง คุดโค้ง โยงคดเคี้ยว
ยืนดายเดียว เปลี่ยวเปล่า เหงาเดี่ยวโดด
เงียบว้าเหว่ เอกา อุราโรท
หัวอกโทษ เทวา ฟ้าเบื้องบน

ธารสะท้อน เงาเห็น เช่นคันฉ่อง
ก้มสอดส่อง ตรองตรึก นึกเหตุผล
ฉันชาวนา หากิน ถิ่นวิมล
ไยยากจน ตกทอด ตลอดกาล

ผืนนาแตก ระแหง ด้วยแล้งฝน
จำดิ้นรน ฟื้นฟู กู้รากฐาน
ลูกหลายคน เข้ากรุง มุ่งหางาน
นานแสนนาน ล้วนลาลับ มิกลับมา

เหมือนสาบสูญ ลืมหาย ทั้งชายหญิง
ทุกข์ทรวงยิ่ง อนาถ วาสนา
ทิ้งผู้เฒ่า ระกำ กินน้ำตา
โอ้ลูกจ๋า ไฉน ไม่หวนคืน

กี่ปีแล้ว ลูกเอ๋ย เคยนับไหม
แม่ตรอมใจ สลด หมดแรงฝืน
พึ่งมอดม้วย ป่วยตาย ไปวานซืน
พ่อกล้ำกลืน ยืนช้ำ อยู่ลำพัง

คำสั่งเสีย สุดท้าย ใกล้อาสัญ
แม่รำพัน ตอกย้ำ พร่ำฝากฝัง
“แบ่งที่นา ลูกถ้วนหน้า อย่าชิงชัง”
เป็นความหวัง วิงวอน ก่อนสิ้นลม

ใครรู้บ้าง ลูกตามี นี้อยู่ไหน
โปรดจงได้ ส่งข่าว-คราวขื่นขม
หากยังรัก กตัญญู ผู้ให้นม
ควรเกลียวกลม มากราบแม่ แม้ครั้งเดียว

ร้องไห้งอแง

สุนทรวิทย์