ถึงอ้างว้าง เพียงใด ในชีวิต
ซ่อนปกปิด กมล จนสุดฝืน
อยู่เดียวดาย กับน้ำตา พากล้ำกลืน
ทุกวันคืน ว้าเหว่ สุดเอกา
เหลียวหาใคร ไม่เห็น เช่นวันก่อน
ให้สะท้อน หวั่นหวาด กลัวพลาดท่า
คิดถึงเธอ เพ้อหนัก รักโรยรา
คร่ำครวญหา เช้าเย็น ไม่เว้นวาย
มองนภา คราใด หัวใจแป้ว
สิ้นหวังแล้ว รักเก่า เราจางหาย
ในหัวอก หมกไหม้ ช้ำใจกาย
ที่ปองหมาย กลายล่ม ตรมฤทัย
ฝากสายลม ห่มห้อม ไปล้อมรัก
ฝากสุนทร วอนสลัก จักหวนไห้
ฝากคิดถึง คะนึงหา ช้าอยู่ไย
ฝากแผลใจ กับรอยช้ำ กำนัลเธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
