. ღ...อยากจะลืม... ღ
...มิอยากจะ เจอใคร ใจมันช้ำ
กำลังจำ กับเรื่อง ที่เคืองจิต
ไร้อารมณ์ ชมชื่น รื่นความคิด
อยากหนีทิศ ที่ปลุก สร้างทุกข์จินต์...
...หนักดวงใจ เหลือทน ผู้คนถาม
เอ่ยถึงนาม เธออยู่ มิรู้สิ้น
มิอยากจะ ฟังชื่อ หรือได้ยิน
ให้ถวิล ถึงยาม ความรักเคย...
...ทุกครั้งที่ พบใคร ใจหงุดหงิด
แค่มาถาม สะกิด จิตเกือบเผย
ต้องบอกความ ตามทั้ง หวังไม่เลย
มิอยากเปรย เปรียบใฝ่ ใจร้อนรน...
...จะตอบคำ ทำใจ อย่างไรที่
เวลามี คนถาม ความน่าบ่น
ถึงทุกข์สุข เธอนั้น ฉันต้องทน
แก้ความหม่น ปิดช้ำ ต้องค้ำความ...
...เจ็บใจที่ ฤดีจำ เก็บช้ำชอก
แต่ภายนอก ต้องแสร้ง แย้งพจน์พล่าม
มิอยากให้ ใครเฝ้า เล่าประนาม
ตอบรับด้วย เรื่องงาม ยามอยากลืม...
...ขอบคุณกับ ความรัก ที่มีให้
ขอบคุณที่ ฤทัย เคยให้ปลื้ม
ขอบคุณที่ ดวงใจ เคยให้ยืม
จะให้ลืม มันยาก แม้จากไกล...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
