เธออ่านกลอนอย่างไรจึงไม่ขำ
อุตส่าห์นำมุกใหม่มาไขขาน
กว่าจะได้แต่ละครั้งคิดตั้งนาน
ไยกลับอ่านผ่านเลยทำเฉยชา
ทุกถ้อยคำอยากจะให้ตลก
จึงหยิบยกเรื่องราวอย่างเข้าท่า
ยิ้มคนเดียวยามป้อนอักษรมา
คล้ายคนบ้าเหม่อฝันนิรันดร
เธอไร้อารมณ์ขันทำฉันหม่น
จึงสับสนทุกคราอยากลาก่อน
เมื่อไม่มีคนขำต้องจำจร
เอนกายนอนเถิดเราคลายเศร้าตรม
พรุ่งนี้คิดมุกใดคงไม่ออก
เพราะช้ำชอกคล้ายพิษชีวิตขม
หมดสิทธิ์เล่นคำฮาสื่อคารม
สุดระทมสิ้นหวังกว่าดั้งแบน
ได้โปรดเถิดขำหน่อยสักน้อยหนึ่ง
ควรคิดถึงกลมเกลียวมิตรเหนียวแน่น
ฉันแค่เขียนกลอนไปอย่างไร้แกน
อยู่กลางแดนคุมขังอย่างตั้งใจ!ฯ
อริญชย์
๘/๗/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
