ความขี้ขลาดไม่เป็นคุณธรรม ความกล้าจนบ้าบิ่น คือว่ากล้าในสิ่งที่ไม่ควรกล้า อย่างนั้นก็ไม่เป็นคุณธรรม
ความกล้าอยู่ตรงกลางเป็นคุณธรรม กล้าเลิกสิ่งที่ควรเลิก กล้าทำสิ่งที่ควรทำ กล้าในเวลาที่มีอันตราย
อย่างที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า "ความกล้าหาญมีกำลังหรือไม่ รู้ได้เมื่อมีอันตราย "
ถ้าเผื่อว่าเอาแต่คุย คือ หมายความว่าพูดมาก ว่ากล้าอย่างนั้นกล้าอย่างนี้ แต่เวลามีอันตรายหรือ
มีปัญหาที่จะต้องทำต้องเสี่ยง ก็ไม่กล้าอะไรสักอย่าง อย่างนั้นไม่ใช่ผู้กล้าอย่างแท้จริง
อันตรายมีหลายอย่างและมีอยู่รอบด้าน มันเป็น สพฺพติภโย มีภัยอยู่รอบด้าน
อันตรายสูงสุดก็คือ อันตรายชีวิต ในเวลาปกติเราก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่าใครกล้าหาญหรือขี้ขลาด
มีกำลังหรือเรี่ยวแรงมากหรือน้อย แต่พอมีอันตรายเกิดขึ้น มีเหตุการณ์ที่ต้องแสดงความกล้าหาญเกิดขึ้น
ก็จะพิสูจน์ได้ว่าใครขลาดใครกล้า
อันนี้ก็สำคัญตรงที่ว่าเรารู้จักกล้าหาญที่จะทำ กล้าหาญที่จะเลิก คือ จะทำอะไรก็กล้าที่จะทำ
ไม่กลัวเกินไปจนไม่กล้าทำอะไรเลย แต่ก็ไม่ใช่กล้าจนบ้าบิ่น บ้าบิ่นนั่นก็เป็นส่วนสุดข้างหนึ่งมันไม่ดี
แล้วก็ขี้ขลาดเกินไปจนไม่กล้าทำอะไร ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไร มันก็เป็นส่วนสุดข้างหนึ่งก็ไม่ดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
