แสนสุขสม เมื่อมา เที่ยวป่าไพร
เห็นเขาเขิน เนินไศล อยู่ไกลลิบ
ระหกระเหิน เดินดง งงเสียฉิบ
คงเป็นสิบ วันแท้ นะแม่คุณ
มองยูงยาง สูงเสียด เบียดราวฟ้า
แสงสุริยา ลอดช่อง ส่องอบอุ่น
มาเดินเดี่ยว ชมไพร ใครการุญ
คิดว้าวุ่น วกวน จนเมื่อยล้า
เย็นสายลม พัดผ่าน ม่านไทรย้อย
กระรอกน้อย ตามไต่ มองใบหนา
นกกระจอก มองกระรอก กรอกสายตา
กระรอกน้อย เบือนหน้า แล้วลาจร
ยินเสียงไผ่ เสียดสี คล้ายปี่เป่า
พระอภัย หรือใครเล่า เฝ้าทอดถอน
วังเวงแว่ว แผ่วดัง ยังอาวรณ์
ฤทัยอ่อน วอนขอ ต่อเทวา
ว่าลูกมา เดินดง ชมไพรพฤก
จิตใจนึก หวั่นหวาด กลัวพลาดท่า
ขอเจ้าที่ เจ้าทาง คุ้มภัยนา
ลูกวันทา ไหว้กราบ ด้วยซาบซึ้ง
เดินดงดอย พลอยช้ำ ระกำหม่น
เปลี่ยวเหลือทน จนค่ำ ร่ำคิดถึง
คะนึงหวน ครวญหา พารำพึง
ครุ่นคำนึง มืดแล้ว จำแจวลา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
