ละอองดินแม้เป็นละอองใจของใครแล้ว
หม่นหมองดั่งดวงแก้วไม่แววใส
อยากเอื้อมมืออันไร้ค่าราคาใด
ซับรักษาน้ำตาใจละอองดิน
ต่อนานไปเหมือนใจหมายไม่คลาดแคล้ว
เธอคืนเป็นดวงแก้วแววกสินธุ์
สุดแต่เธอปราถนานะยุพิน
ดอกกระเจียวผู้เพียงดิน...ยังใฝ่ปอง
หม่นหมองดั่งดวงแก้วไม่แววใส
อยากเอื้อมมืออันไร้ค่าราคาใด
ซับรักษาน้ำตาใจละอองดิน
ต่อนานไปเหมือนใจหมายไม่คลาดแคล้ว
เธอคืนเป็นดวงแก้วแววกสินธุ์
สุดแต่เธอปราถนานะยุพิน
ดอกกระเจียวผู้เพียงดิน...ยังใฝ่ปอง
มิใช่เป็น ปฐวี ที่กสิณ
"ละอองดิน" มิมีค่า น่ายกย่อง
เพียงแค่ฝุ่น ขุ่นไกล ไร้คนปอง
มิกล้าข้อง เกรงหมอง ละอองเกิน
คือแค่ดิน ถมทาง วางเท้าเหยียบ
หรือแค่เปรียบ ฝุ่นหมอง ลอยล่องเหิน
ฤาจะกล้า เทียบหน้า มาเผชิญ
คงมิเพลิน เดินเผลอ เกรงเธอลวง
"ละอองดิน" มิมีค่า น่ายกย่อง
เพียงแค่ฝุ่น ขุ่นไกล ไร้คนปอง
มิกล้าข้อง เกรงหมอง ละอองเกิน
คือแค่ดิน ถมทาง วางเท้าเหยียบ
หรือแค่เปรียบ ฝุ่นหมอง ลอยล่องเหิน
ฤาจะกล้า เทียบหน้า มาเผชิญ
คงมิเพลิน เดินเผลอ เกรงเธอลวง
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
