ประภาคาร ผ่านล่วง กี่ห้วงหล้า
การคอยท่า ล้า-เลือน เหมือนเวิ้งกว้าง
เฝ้ามองดู ผู้พราก จากรอยทาง
กลางเคว้งคว้าง ว่าง-คั่น อันล่องลอย
ความโดดเดียว เคี่ยวกรำ ช้ำสะอื้น
ยังหยัดยืน ฝืนรอ มิท้อถอย
ความเหงาเงียบ เหยียบย่าง ณ ฝั่งคอย
ยังเลื่อนลอย คอยดู อยู่เช่นนี้
ยืนหยัดเถิด ประภาคาร ตระหง่านตั้ง
เพียรฝากฝัง ความหวัง ณ ฝั่งนี่
เพียรนับห้วง ล่วงลับ กับนาที
กี่ทิวา ราตรี ที่ร้างลา
ท่ามความมืด ยืดยาว ราวฟ้าร้าง
ส่องนำทาง ลางเลือน ดังเตือนว่า
ผู้ล่องลอย คอยคว้าง กลางนาวา
ในไม่ช้า จะกลับมา ณ ฝั่งคอย
จะก้าวมา เป็นเพือน เยือนฝั่งคอย
ก้าวแรกฯ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
