ฉันยืนอยู่ ท่ามกลาง ความวิตก
สั่นงันงก อกเอ๋ย เคยยินเสียง
มาบัดนี้ หนีหาย ไม่รายเรียง
คงเหนือเพียง ภาพอดีต ที่กรีดใจ
ฉันทนเจ็บ เหน็บหนาว คราวหนักหน่วง
คงเป็นช่วง รักหน่าย ไม่กรายใกล้
ทุกซอกเหลืบ ร้าวรวด ปวดทรวงใน
สุดหวั่นไหว หวิวหวาด อนาถนัก
จะก้าวเดิน เกินกว่า จะก้าวได้
ขาดแรงใจ แรงกาย ร้ายเสียหนัก
คนเคียงคู่ หมางเมิน เกินจะรัก
จึงขอพัก หัวใจ ไว้เท่านี้
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
