เธอผู้ยืนอยู่ท่ามความวิตก
อย่างันงกอกพรั่นขวัญผวา
ทั้งลำเนาเขาดงพงพนา
รอเธอมาเยี่ยมเยือนเหมือนดังเคย
เมื่อเธอเจ็บเหน็บหนาวถึงร้าวสั่น
ความไหวหวั่นรุมเร้าเข้ามาเสย
ไม่มีอ้อมอกอุ่นคนคุ้นเคย
เธอก็เลยเสียหลักเพราะรักไกล
จะก้าวเดินทางไหนเธอไม่รู้
ทุกวันอยู่จมปลักรักผลักไส
เธอตรอมตรมซมหนาวร้าวดวงใจ
จมอยู่ในความหลังลำพังเพียง
dinner