ประภาคารสูงเด่นเป็นสง่า
ดั่งทายท้าสายลมที่ห่มเหิน
เฝ้ารอเธอลอยกลับมารับเชิญ
ฉันมองเพลินเห็นเธอมาน่าชื่นชม
คอยชะแง้แลชะเง้อเธอรู้ไหม?
ถ้าวันใดหายลับไม่กลับ,ล่ม
หัวใจฉันเหมือนถูกขีดจากมีดคม
ขออย่าจมจากใจให้คร่ำครวญ
จะคอยเธออยู่นี่อยู่ที่เก่า
จะคอยเฝ้ามองเหม่อรอเธอหวน
จะสวดมนต์ภาวนามาประมวล
จะเชิญชวนมวลมิตรติดชายเล
“ไพร พนาวัลย์”