เพียงพิศถ้อยร้อยคำลำนำรัก
เพียงเว้นวรรคภักดีที่พร่ำเอ่ย
เพียงหลงเพ้อละเมอหามาชมเชย
เพียงรำเพยเปรยคำที่ช้ำจินต์
เพราะลุ่มหลงรสเล่ห์เสน่ห์หวาน
เพราะพบพานเพียงครั้งยังถวิล
เพราะแรกรักภักดีชั่วชีวิน
เพราะยลยินคำชายที่หมายปอง
รักแรกพบจบกันวันห่างหิน
รักเผชิญขวากหนามยามหม่นหมอง
รักสิ้นไร้ใฝ่ฝันอันเรืองรอง
รักจึ่งครองความช้ำนองน้ำตา
ลืมเสียเถิดความหลังที่ฝังจิต
ลืมอดีตขมขื่นที่ฝืนฝ่า
ลืมความรักเศร้าซมถมอุรา
ลืมชีวามืดมน...รอฝนพรำ
“ไพร พนาวัลย์”